Paradise Lost – Ascension

2025 - Nuclear Blast
Paradise Lost – Ascension Photo credits

Κάποια συγκροτήματα δεν γερνούν, απλώς βαθαίνουν.

 Οι Paradise Lost δεν παίζουν πια Goth Metal – επιτελούν τελετουργίες. Και το Ascension είναι ίσως η πιο επιβλητική από αυτές των τελευταίων χρόνων.

Από το πρώτο riff του «Serpent on the Cross», καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για μια ακόμα doom απόπειρα, αλλά για επιστροφή στην ουσία: το βάρος της μελωδίας, το θρηνητικό ύφος, εκείνο το γνώριμο γκρι των βρετανικών ουρανών (ναι, τους έχω ζήσει στο πετσί μου!) που έγινε ήχος. Ο Nick Holmes πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε growls και καθαρά φωνητικά με τρόπο που θυμίζει γιατί κάποτε οι Paradise Lost βάφτισαν ένα ολόκληρο είδος.

Το «Silence Like the Grave» είναι το κέντρο βάρους του δίσκου· μια gothic λιτανεία όπου το μπάσο οδηγεί, τα πλήκτρα χτίζουν ομίχλη και τα φωνητικά μοιάζουν να ψιθυρίζουν μυστικά πίσω από πέτρινους τοίχους. Στο «Lay a Wreath Upon the World», η μπάντα στήνει μια σχεδόν λυρική ελεγεία — doom με ψυχή, σαν να μιλούν για τη φθορά του ίδιου του χρόνου.

Παρά την αργή του ροή, το Ascension δεν είναι βαρύ από κούραση· είναι βαρύ από παρουσία. Κάθε riff μοιάζει να σκάβει πιο βαθιά, κάθε ρεφρέν να ρίχνει στάχτη πάνω στην προηγούμενη εποχή τους. Το «The Precipice» λειτουργεί σαν τελετή κάθαρσης: ένα μεγαλοπρεπές, σχεδόν χορωδιακό κλείσιμο που αφήνει πίσω του την αίσθηση ότι κάτι ολοκληρώθηκε, αλλά τίποτα δεν τελείωσε. Σαν εκείνες τις παλιές εποχές που έβαζες τα ακουστικά, πάταγες play στο Walkman, έπαιρνες τους δρόμους με τα πόδια και περπατούσες μέσα στη νύχτα, αφήνοντας πίσω σου όλα όσα δεν ειπώθηκαν και προσπαθούσες να θυμηθείς ποιος ήσουν πριν αρχίσεις να προσποιείσαι πως είσαι καλά.

Το Ascension αποτελεί τον ήχο μιας μπάντας που ξέρει πώς να ανασταίνει τον εαυτό της κάθε δεκαετία — πιο σκοτεινή, πιο στιβαρή, πιο ανθρώπινη. Και ενώ οι περισσότεροι τρέχουν να φτάσουν το φως, οι Paradise Lost

παραμένουν εκεί που ανήκουν: μέσα στο σκοτάδι, αλλά πάντα με αξιοπρέπεια.

Δεν χρειάζεται να μιλάς για το σκοτάδι, όταν μπορείς να το ακούς. Ένα άλμπουμ που δεν φωνάζει – ψιθυρίζει. Και ο ψίθυρος αυτός αρκεί για να σε στοιχειώσει.

Ακούστε το σκοτάδι, προτού σας προλάβει.